آخرین های علم و فناوری

ما امروزه می‌دانیم که سیاره‌ها می‌چرخند، اما در مورد جهان به عنوان یک کل چطور؟ نه، به نظر نمی‌رسد که جهان در حال چرخش باشد. چرا که اگر چنین بود، به گفته دانشمندان، سفر در زمان به گذشته ممکن بود.

اگرچه مردم در تمام دوران باستان استدلال می‌کردند که آسمان‌ها در سراسر جهان می‌چرخند، اما در سال ۱۹۴۹ یک ریاضیدان به نام کرت گودل(Kurt Gödel) اولین کسی بود که فرمول مدرن یک جهان در حال چرخش را ارائه کرد. او از زبان تئوریِ نسبیت عام آلبرت اینشتین برای انجام این کار استفاده کرد تا کار دوست و همسایه خود در پرینستون را که همان اینشتین بود، پاس بدارد.

اما این فرآیند پاسداشت و تکریم آکادمیک در جهتی متفاوت از آنچه که گمان می‌رفت، پیش رفت، زیرا گودل از مثال یک جهانِ در حال چرخش برای نشان دادن ناقص بودن نظریه نسبیت عام استفاده کرد.

مدل گودل از جهان در حال چرخش تا حدودی مصنوعی بود. علاوه بر چرخش، جهان او فقط یک عنصر داشت: یک ثابت کیهانی منفی که در برابر نیروی گریز از مرکز آن چرخش مقاومت می‌کرد تا جهان را ثابت نگه دارد.

اما ماهیت مصنوعی این جهان، گودل را آزار نداد. در عوض، نکته اصلی او این بود که نسبیت عام امکان یک جهان در حال چرخش را اصلاً در نظر نمی‌گیرد و گودل از جهان چرخان خود استفاده کرد تا نشان دهد که نسبیت عام اجازه سفر در زمان به گذشته را می‌دهد که نباید چنین باشد.

چرخان فرض کردن کیهان

زندگی در یک جهان در حال چرخش واقعاً عجیب خواهد بود. یکی اینکه همه ناظران، خود را مرکز چرخش می‌دانند. این بدان معناست که اگر در جایی می‌ایستادید و مطمئن می‌شدید که کاملاً ساکن هستید، جهان را می‌دیدید که در اطراف شما می‌چرخد. اما اگر به جای دیگری می‌رفتید، حتی به یک کهکشان دور، همچنان می‌دیدید که جهان در حال چرخش به دور موقعیت جدید شماست.

تجسم این موضوع فوق‌العاده سخت است، اما تفاوت چندانی با این ایده ندارد که در یک جهان در حال گسترش، همه ناظران خود را مرکز انبساط می‌بینند.

هرچه از هر ناظری دورتر شوید، سرعت چرخش بیشتر می‌شود و این صرفا یک چرخش ماده و چیزها نیست، بلکه چرخش خود فضا-زمان است. این بدان معناست که نور که همیشه مجبور است انحنای فضا-زمان را دنبال کند، سفرهای عجیبی را انجام می‌دهد. پرتوی نوری که از یک ناظر به بیرون فرستاده می‌شود، در چرخش فضا-زمان منحنی می‌شود. در نقطه‌ای دور، این چرخش بیش از حد خواهد بود و نور به اطراف می‌چرخد و به سمت ناظر باز می‌گردد.

این بدان معنی است که در اینکه چقدر می‌توانید در یک جهان در حال چرخش، دوردست را ببینید، محدودیت وجود دارد و فراتر از آن، تنها چیزی که مشاهده خواهید کرد، تصاویر تکراری از گذشته‌ی خودتان است.

این رفتار عجیب فقط در مورد نور صدق نمی‌کند. اگر قرار بود سوار بر یک موشک شوید و در یک جهان در حال چرخش پرتاب شوید، شما نیز در چرخش گرفتار می‌شدید و به دلیل این چرخش، سرعت حرکت شما دو برابر می‌شد. با این حال، وقتی به نقطه شروع خود برمی‌گشتید، متوجه می‌شوید که وقتی به آنجا می‌رسید که هنوز آن را ترک نکرده‌اید.

به تعبیری، یک جهان در حال چرخش می‌تواند آینده‌ی شما را به گذشته‌تان برگرداند و به شما امکان می‌دهد در زمان سفر کنید.

جهان ثابت

این اعتراض بزرگ گودل به نظریه نسبیت عام بود. وی می‌گفت این نظریه که درک نهایی ما از فضا و زمان است، نباید اجازه سفر در زمان به عقب را بدهد، زیرا سفر در زمان به گذشته، تصورات ما از علیت را نقض می‌کند و انواع تناقض‌های ناخوشایند سفر در زمان را معرفی می‌کند. این واقعیت که نسبیت به طور خودکار سفر در زمان را غیرممکن نمی‌کرد، به گودل نشان داد که نظریه اینشتین ناقص است.

خوشبختانه ما هیچ نشانه‌ای از زندگی در جهان در حال چرخش نمی‌بینیم. اگر کیهان در حال چرخش بود، نوری که از جهات مخالف آسمان می‌آمد، در یک جهت به طیف سرخ منتقل می‌شد و در جهت دیگر به همان مقدار به طیف آبی تغییر می‌کرد.

ستاره‌شناسان این آزمایش را برای بررسی کهکشان‌های دوردست و حتی پس زمینه مایکروویو کیهانی که نور باقی مانده از زمانی که کیهان تنها ۳۸۰ هزار سال قدمت داشته است، به کار برده‌اند. نتیجه این آزمایش‌ها این است که اگر جهان در حال چرخش است، این کار را با سرعت کمتر از ۱۰ به توان منفی ۱۷ درجه در هر قرن انجام می‌دهد.

اما اعتراض گودل همچنان پابرجاست. از سال ۱۹۴۹، فیزیکدانان راه‌های دیگری را برای نسبیت عام ابداع کرده‌اند تا امکان سفر در زمان به عقب، کرم‌چاله‌ها، سرعت بیشتر از نور و مسیرهای ویژه در اطراف استوانه‌های بی‌نهایت طولانی فراهم شود. اما همه این تدبیرها بر نوعی فیزیک عجیب و غریب تکیه می‌کنند که درک ما را از نحوه عملکرد جهان، مانند ماده با جرم منفی در هم می‌شکند.

اما جهان در حال چرخش گودل صرفاً یک آزمایش رصدی است، نه این که یک گسست اساسی در فیزیک شناخته شده باشد.

ما می‌توانستیم خود را به همین راحتی که در یک جهان در حال انبساط قرار داریم، در یک جهان در حال چرخش ببینیم. هیچ چیزی در دانش ما از فیزیک وجود ندارد که مانع از وجود این نوع جهان شود، بنابراین هیچ چیزی در دانش ما از دنیای قوانین فیزیک وجود ندارد که مانع از سفر به گذشته در زمان شود.

در نهایت، شاید گودل درست می‌گوید و ما باید چیزهای بیشتری درباره جهان هستی بیاموزیم./ اخبار علم و فناوری 

اگر پدربزرگ از طرف مادری کچل باشد، فرزند هم کچل می‌شود. این چیزی است که برای دهه‌ها به مردان گفته می‌شود. اما به گفته یکی از پزشکان، این فقط یک عقیده سنتی و باور اشتباه و غیرعلمی است.

دکتر «سمیر سنگوی»(Sameer Sanghvi) مدعی است که هر دو والد(هم از پدر هم از مادر) در نازک شدن مو با افزایش سن افراد مقصر هستند. او می‌گوید اگرچه نتایج یک مطالعه در دانشگاه ادینبرو در سال ۲۰۱۷ نشان داد که ژن‌های مادری در این امر مقصر هستند، اما احتمال ریزش مو توسط ژن‌های هر دو طرف تعیین می‌شود.

دکتر سمیر سنگوی گفت: زمان آن فرا رسیده است که از سرزنش مادر خود برای طاسی خود دست بردارید. این تصور که ژن‌های مادرتان مسئول طاسی شما هستند، یک افسانه است.

البته او می‌پذیرد که سابقه خانوادگی در طاسی «مهمترین عامل خطر» در تعیین سرنوشت و طاس شدن افراد است.

دکتر سنگوی گفت: عادلانه است که هر دو والدین خود را مقصر بدانید. طاسی ممکن است از طرف مادر یا پدر شما باشد. شانس شما برای ریزش موهایتان توسط ترکیب پیچیده‌ای از ژن‌ها تعیین می‌شود که می‌تواند از هر دو والد منتقل شود. نمونه‌های دیگری از ویژگی‌های انسان که تحت تأثیر چندین ژن است، شامل رنگ پوست و قد است.

اگرچه کارشناسان اصرار دارند که ژن‌های مادر مقصر نیستند، اما علم در مورد این موضوع چندان واضح نیست. یک تحلیل در سال ۲۰۱۷ به این نتیجه رسید که این بیانیه دقیق است. محققان دانشگاه ادینبرو ۵۲ هزار مرد بین ۴۰ تا ۶۹ سال را که در پایگاه زیست داده بریتانیا مدرک داشتند، بررسی کردند.

آن‌ها دریافتند که ۸۰ درصد از طاسی مردان در ژن‌های ما منتقل می‌شود. این مطالعه نشان داد که مردان عمدتاً می‌توانند مادران خود را سرزنش کنند و نه پدران خود را، زیرا بیشتر سیگنال‌های ژنتیکی از کروموزوم X که از خط زن به ارث رسیده است، می‌آیند.

طاسی با الگوی مردانه، «آلوپسی آندروژنتیک» نام دارد و شایع‌ترین نوع ریزش مو در مردان است. داده‌ها نشان می‌دهد که این بیماری ۶.۵ میلیون مرد در بریتانیا و بیش از ۵۰ میلیون مرد در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می‌دهد و معمولاً با نازک شدن مو در شقیقه‌ها و بالای سر یا عقب رفتن خط مو شروع می‌شود.

به گفته سازمان خدمات سلامت ملی انگلیس(NHS)، «آلوپسی آندروژنتیک» ریزش موی قابل توجهی را به دنبال دارد و پوست سر را در معرض دید قرار می‌دهد. برخی از مردان مبتلا به «آلوپسی آندروژنتیک» در اواخر نوجوانی شروع به ریزش موهای خود می‌کنند، در حالی که برای برخی دیگر این روند دیرتر شروع می‌شود. کارشناسان می‌گویند اکثر مردان تا ۶۰ سالگی مقداری مو از دست خواهند داد.

طاسی با الگوی مردانه ناشی از واکنش بسیار حساس به DHT یا دی هیدروتستوسترون است که نوعی تستوسترون است. طبق توصیه‌های محققان، در این موارد فولیکول‌های مو کوچک شده و در نتیجه بدن فرد توانایی رشد موهای جدید را از دست می‌دهند. علاوه بر این، این کار طول عمر فولیکول‌های مو را نیز کوتاه می‌کند، بنابراین شما سریع‌تر و مکرر مو خود را از دست می‌دهید.

طاسی مردانه ترکیبی از ریزش مو با سرعت بیشتر، با رشد و سرعت جایگزینی کندتر است.

سازمان خدمات سلامت ملی انگلیس می‌گوید، شما می‌توانید بین ۵۰ تا ۱۰۰ تار مو در روز از دست بدهید. طاسی با الگوی مردانه دائمی است اما با داروهای فیناستراید(finasteride) و ماینوکسیدیل(minoxidil)، تزریق یا کرم استروئید، ایمونوتراپی یا نور درمانی قابل درمان است. سایر اشکال درمان می‌تواند شامل کلاه گیس، خالکوبی برای ایجاد توهم پیوند مو یا کاشت مو باشد./ اخبار علم و فناوری